Tot besluit van een serie artikelen over radiozendschepen, presenteren wij de Veronica deejays, zoals ze door Henk van Gelder beschreven werden in "Kapers voor de kust". Wij danken uitgeverij Centripress uit Naarden voor de toestemming gedeeltes uit dit boek te publiceren in Veronica 538. Voor het volledige verhaal verwijzen wij naar uw boekhandelaar, die ongetwijfeld "Kapers voor de kust" in huis zal hebben.

 

ROB OUT, PROGRAMMALEIDER VAN RADIO VERONICA

 

Vijf jaar geleden heb ik gekozen voor Veronica. Als freelance‑discjockey, want ik wilde nooit ergens in vaste dienst. Jan van Veen was programmaleider in die tijd. Toen Jan wegging, hebben we het een half jaar zonder programmaleider gedaan. Er was een programmaraad, maar organisatorisch was dat erg lastig. Je wist nooit wat een ander had afgesproken. Toen hebben de discjockeys en de technici gevraagd, of er niet weer één man kon worden benoemd. Dat werd ik. Pas toen ik een half jaar programmaleider was, ben ik in vaste dienst gekomen.

 

In de programmering heb ik sinds die tijd nogal wat moeten veranderen. Ook al omdat er mutaties optraden; Gerard de Vries naar de TROS en Will Luikinga als nieuwe medewerker, maar voornamelijk omdat ik er een voorstander van ben discjockeys af en toe op een andere tijd te zetten. Anders roesten ze vast, dan weten ze 't wel. Zo'n verandering van tijd kan erg verfrissend werken.

 

Ik blijf zelf ook programma's maken. Ik weet niet wat de anderen tegen je gezegd hebben, maar ik geloof niet in een non‑playing captain. Behalve misschien als je echt baas wilt spelen. Maar dat kan hier niet. Daarvoor zijn de andere discjockeys te intelligent en te creatief. Ik geloof heilig in democratie. Mijn taak is die democratie te begeleiden. In de tweeen‑een‑half jaar dat ik nu programmaleider ben, is er nooit één grote rel geweest. Iemand heeft het uitgangspunt eens erg goed voor me geformuleerd. Het hangt hier aan de wand. Je hoeft het niet op te schrijven hoor, maar dit is het helemaal. ("De Veronica‑democratie gaat ervan uit, dat elk teamgenoot voldoende verantwoordelijkheidsgevoel heeft om te kunnen meebeslissen in belangrijke zaken.")

 

Verder moet ik het station en de medewerkers voeden met nieuwe ideeën. Gelukkig krijg ik van mijn direktie regelmatig de kans kennis te maken met de manier van werken op buitenlandse radiostations. Veel daarvan is voor ons niet te gebruiken, maar soms zit er iets tussen, waar voor ons misschien mogelijkheden inzitten. In veel van je beslissingen en voorstellen moet je trouwens op je intuïtie afgaan. Er zijn maar weinig radiostations vergelijkbaar met Radio Veronica.

 

Elke maandagavond hebben we een vergadering met z'n allen. Over elke belangrijke beslissing wordt dan gepraat. En het gebeurt dan wel eens, dat een voorstel van mij zoveel kritiek krijgt, dat ik tot de conclusie kom: ze hebben gelijk, zo moet het niet.

 

Veronica kent geen format (een bepaald aantal vooraf omschreven platen per uur) ‑ dat is een veel te grote inperking van de creativiteit van de dj's. Ik begeleid wel hun muziekkeuze. Iedereen heeft voorkeuren voor bepaalde soorten muziek, maar het moet niet zo zijn dat 's morgens tussen 10 en 11 "School is out" van Alice Cooper gedraaid wordt - ik noem maar een voorbeeld. En platen uit de top-40 moet je natuurlijk regelmatig laten horen. Ik kan me best voorstellen, dat een discjockey soms de balen heeft van een plaat uit de top-40, omdat-ie die al zo vaak heeft gehoord. Eerst bijvoorbeeld als hittip van iemand, dan in de tipparade en tenslotte in de top-40. Soms moet ik dus tegen iemand zeggen dat-ie iets vaker een nummer uit de top-40 moet draaien. Ik krijg van alle discjockeys een kopie van de lijst van gedraaide platen die ze voor de BUMA moeten maken. Als ik dus een programma niet op de zender hoor, kan ik er toch oog op houden. Programmaleider zijn betekent: bijsturen, niet verordonneren. Dat vind ik trouwens een rotwoord, verordonneren - ik heb er geen zin in om schoolmeestertje te spelen.

 

Veronica is meer integer dan veel mensen denken. Ook de top-40 is nu volkomen integer. We hebben in het verleden af en toe brieven geschreven naar de 250 platenwinkels, die we iedere week bellen voor de top-40 - dat het ook in hun belang is om juiste opgaven te doen. Tenslotte moeten ze zelf weer inkopen op basis van de top-40. Kortgeleden heb ik hier alle directeuren van platenmaatschappijen om de tafel gehad. Die hebben toen toegezegd, dat ze zich zullen onthouden van elke vorm van ... nou ja, er zijn verschillende woorden voor en er is in het verleden wel eens gebruik van gemaakt. Zeg maar: rotzooien. Dat is erg belangrijk. Elke maandag krijg ik van alle platenmaatschappijen kopieën van hun computerstaten over de verkochte platen. Ik vergelijk die dan met de top-40 en als er opmerkelijke verschillen zijn, zoek ik dat uit. Het is een stuk erkenning voor Veronica, dat de platenmaatschappijen juist met ons zo'n overeenkomst sluiten. Er zijn tenslotte meer radiostations met een hitparade .

 

De tipparade is eigenlijk begonnen als een grap, die uit de hand is gelopen. In het begin waren het alleen platen, waar wij in geloofden, die we helemaal te gek vonden, om maar eens een mooie kreet te gebruiken. Maar gaandeweg merkten we, dat de platenhandel ook de tipparade ging gebruiken als een selectiemiddel bij de inkoop. En later zijn er ook platen bijgekomen, die volgens de industrie goed worden verkocht, maar nog niet in de top-40 staan. Er zijn nu zoveel belangen mee gemoeid, dat we het ons niet meer kunnen veroorloven om de tipparade als een grap op te vatten.

 

Nee, we werken niet met plugplaten platen waar een platenmaatschappij voor betaalt om ze gedraaid te krijgen. Als dat systeem bij Veronica zou worden uitgevoerd, zou ik daar onmiddellijk de consequenties uittrekken ten aanzien van mijn positie hier.

 

Het blad is geboren in de roes van de kaartenactie, vorig jaar. Ja, dat was een krankzinnige tijd. Twee miljoen kaarten. Ik weet nog goed: we vroegen ons af hoeveel kaarten we zouden laten drukken. Nou vooruit, een kwart miljoen. Dat was een aantal zeg, daar durfden we niet eens tegenaan te kijken. Een kwart miljoen - en de verwachting was, dat daar misschien 40, hooguit 50 procent ingevuld van terug zou komen. Toen hebben we ook meteen het blad gelanceerd. Vanuit de gedachte: er is in Nederland behoefte aan een puur informatief blad met hitlijsten, releases en popnieuws. Twee discjockeys hebben vroeger in de journalistiek gezeten - dat maakt het een stuk gemakkelijker om op een laag redactiebudget te werken - en zelf ben ik nog een tijd hoofdredacteur geweest van Muziek Parade. We kopen verder artikelen in van freelance-journalisten, maar het meeste werk gebeurt hier binnenshuis.

 

Bron : Veronica blad, 3e jaargang no. 3, 20-1-1973

 

Terug naar VERONICA HOME