Wat zit er onder die grote zwarte haardos

 

Exclusief interview met de heer Bouman door onze speciale correspondent Will j. Luitinga.

 

Twee weken geleden kreeg ik een uitnodiging in de bus die er werkelijk keurig uitzag. Oud hollands papier en gotische lettertjes.

 

- De heer A. Bouman nodigt u uit om aanstaande maandag aanwezig te zijn bij' de perskonferentie die gehouden zal worden ter gelegenheid van de 100ste (honderdste) uitzending van de naar hem vernoemde top-tien. Uw aanwezigheid zal bijzonder op prijs worden gesteld. Deze persbijeenkomst wordt gehouden in de tuinzaal van Krasnapolski te Amsterdam. Aanvang drie uur.

 

Ps. Ingesloten vindt u een parkeerkaart die u op de voorruit van uw auto dient te plakken.

 

Op de bewuste dag trok ik mijn lange gaberdine regenjas aan, stak een vers bloknootje en een balpent in m'n juchtleren tasje en begaf mij naar A.

 

Ik nam de trein van kwart over een want ik wilde onder geen enkele voorwaarde te laat zijn. Op de zaak hadden ze gezegd, neem maar eerste klas want het is je eerste grote klus en je moet fris aankomen. Ik voelde mij de koning te rijk. Toen ik een half uur later via "uitgang reizigers" het woelige leven van onze wereldstad binnen stapte werd ik opgewacht door een meisje in uniform. Ze droeg een petje waar met gouden letters 100 x 10 op was geborduurd. Ze lachte, liep naar me toe en gaf me een briefje.

 

-Goed voor twee konsumpties. Ps. Lex Harding is ook aanwezig.

 

Ik legde het kleinood voorzichtig tussen m'n betaalpas-je en m'n luistervis-kaart in mijn portefeuille en liep met knikkende knieën richting Kras.

 

Ik voelde me net als bij mijn eerste sollicitatie. Mijn hoofd bonsde en ik kon me nauwelijks bedwingen een café binnen te stappen en een straffe borrel te gebruiken. Ik liep driemaal langs de hoofdingang van Kras en besloot toen kordaat naar binnen te gaan omdat de oude wester in de verte reeds drie slagen liet horen.

 

- Dat zal hem wezen - zei de portier tegen een koffiejuffrouw die net met een wagentje vuil spul voorbij kwam.

 

De man haalde een bloemetje uit een vaas, liep naar me toe, zette z'n petje recht en zei toen. -Geachte mijnheer Bouman, namens de direktie heet ik u van harte welkom. U kunt achter de tafel in de grote zaal plaats nemen. We hebben wat ekstra licht aangedaan vanwege de televisie en m'n kollega heeft twee microfoons klaar gezet. Ze staan op spraak. 0 ja, de heer Hardes... U zegt... 0 eh Harding juist, nou die mijnheer is ongeveer een half uurtje geleden al gearriveerd. Hij is even naar achteren. Zenuwen mijnheer, niks als zenuwen. En mijnheer Bouman, mag ik u nou es wat vragen. Draait u voor mij nou ook eens zo'n mooi plaatje.

 

Pardon zei ik en drukte m'n tasje stevig tegen m'n borst. Ik ben mijnheer Bouman helemaal niet. Ik kom hier voor een interview met hem -o zei de man. Eerste deur rechts en niet met uw overjas naar binnen mijnheer. Hier is de garderobe.

 

Omdat de heer Bouman nog niet aanwezig was en er verder ook nog niemand in de zaal zat ging ik naar de eerste rij stoelen en besloot op de middelste te gaan zitten. Ik had een prachtig uitzicht op het podium en ik dacht dit wordt de grote pats. M'n eerste echte klus en dan al meteen een stoel voorin de zaal! Ik ritste vlug m'n tasje open, haalde m'n bloknootje en m'n balpent te voorschijn en mompelde - laat nou de beer maar los.

 

Tegen half vier kwam de meester binnen. Hij was gekleed in een lichte broek, een zilverkleurig truitje en had een zwarte flaphoed op z'n zwarte krullenbol staan. Lex Harding leidde hem naar het trapje van het podium, schoof de stoet voor em aan en zei test test test voor de verschillende microfoons. Bouman knikte en ook de heer Harding ging zitten.

 

Ik applaudiseerde heel zacht, maar de jubilaris keek mij een weinig bitter aan, ik wilde wel door de grond zakken. Wat was dat stom van mij geweest. -Dank u, zei Bouman toen ik mijn handen op m'n knieën liet rusten en hij nam een slok uit een glas water die een suppost op de tafel had gezet. Een serieuse knaap dacht ik want voor het zelfde geld had hij een pilsje kunnen nemen.

 

Toen ging hij staan. De perskonferentie was begonnen.

 

Mijne heren, ik ben  bijzonder blij dat u  in zo grote getalen  gevolg heeft gegeven aan mijn uitnodiging om vanmiddag hier op deze perskonferentie aanwezig te zijn. -Terwijl hij deze woorden sprak keek hij me strak aan. Ik dacht eerst dat m'n stropdas misschien niet stond bij m'n overhemd, maar toen ik heel voorzichtig om me heen keek werd me een boel duidelijk. Ik was de enige aanwezige in de grote zaal. Ik kon wel juichen. Ik had een primeur! ! !

 

Toen sprak Bouman weer

-Zijn er nog vragen?  Gelukkig had ik er op gerekend en ik stond op.

 

-Mijnheer Bouman is het waar dat u in mei 1965 heeft gezegd, en nu citeer ik letterlijk uit een artikel dat verscheen in de Nijkerkse Koerier, Lex Harding is een zak en het wordt tijd dat ik eindelijk een kompetent persoon krijg die mijn programma kan presenteren.

 

-Dat klopt inderdaad, dat heb ik gezegd. U moet echter niet vergeten dat we toen in heel andere tijd leefden. Neem de prijs van een liter benzine, die is in de loop der jaren toch ettelijke malen verhoogd. En in ons metier 'is het nodig dat men af en toe de waarheid spreekt. Ik weet dat veel mensen daar hun ogen voor sluiten maar er zijn nu eenmaal misstanden die ik signaleer en ik vind dat je dat gewoon aan de mensen bekend moet maken hoe vervelend het soms ook mag klinken. Bovendien zijn de heer Harding en ik... ja hoe zal ik het zeggen, wat dichter tot elkaar gekomen. Was er verder nog iets?

 

-Ja, kunt u wat langzamer praten want ik kan het bijna niet bijhouden. Is het waar mijnheer Bouman dat u bij de samenstelling van uw toptien beinvloed wordt door valse praktijken en omkoperijen van platenmaatschappijen?

 

- Dat is korrekt. U weet dat ik een groot liefhebber ben van duiven en in de warme zomer van '67 heb ik van een platenmaatschappij wiens naam u allen bekend is, twee koppels lange-afstand-vliegers gekregen. Deze maatschappij geeft me nog iedere dag twee kilo voer voor de beesten en het hokje op mijn platte dak is ook volledig door hen bekostigd. Verder wordt mijn auto iedere maandagmorgen bij toerbeurt door een plugger gewassen.

 

Misschien is het wet leuk te vermelden dat ik heden morgen een elpee heb ontvangen met het autosleuteltje voor een nieuwe sportwagen in de hoes. De wagen heeft mijn kleur niet, maar men heeft mij al beloofd dat hij wordt overgespoten wanneer ik de volgende week een van hun platen laat binnenkomen in mijn top-tien. Was er verder nog iets?

 

Heeft u behalve die toptien nog andere werkzaamheden.?

 

Ja, in de week-einden neem ik regelmatig de telefoon aan in het kantoor van een onzer grootste platenmaatschappijen. Ik word daar bijzonder goed voor betaald. Ik hoef alleen maar te zeggen, Niet thuis; maandagochtend om acht uur bent u de eerste. Als het in een week-einde erg druk is zeg ik ook zondag`s middags wel eens poep, maar dat kunt u beter niet opschrijven. Dat blijft onder ons. Was er verder nog iets?

 

-Ja, kan ik ook iets vragen aan de heer Harding?

 

-Nou om u de waarheid te zeggen lijkt me dat volkomen overbodig. Misschien dat we na afloop van deze perskonferentie iets voor u kunnen regelen. Was er verder nog iets?

 

-Is het waar dat u naast die top-tien ook nog als doodgewone technikus werkzaam bent bij Veronica?

 

-Ik ben blij dat u deze vraag stelt want daar bestaan nogal wat misverstanden over. Het is inderdaad juist dat ik in mijn vrije tijd regelmatig achter de knoppen zit bij Veronica. Het is echter niet noodzakelijk en soms fop ik de heren wel eens door gewoon een half uurtje later te komen.

 

-Draagt u een witte stofjas tijdens uw werk?

 

-Ik heb een witte stofjas in de kast hangen en die trek ik altijd aan als we bezig zijn met de eerste drie platen van mijn top-tien. Ik kan geen verklaring geven waarom ik dat doe. Het is een gewoonte die is overgegaan van vader op zoon. U moet daar ook niet te veel waarde aan hechten. Volgende vraag graag.

 

-Kunt u misschien vertellen hoe de samenstelling van uw top-tien precies in z'n werk gaat'.

 

-Ja. Nou deze vraag had ik eigenlijk verwacht. Ik heb daar met mijn medewerker de heer Harding vanmorgen nog over gesproken maar het leek ons verstandig om niet op de zaken vooruit te lopen. U heeft in de kranten kunnen lezen dat er iedere week een druk beraad is over deze lopende zaak maar het lijkt me niet wenselijk uit de school te klappen. U moet niet vergeten dat ik er nu al honderd op heb zitten en het enige wat ik u kan zeggen is, dat u maar vertrouwen moet hebben in de samenstelling van de eventuele volgende 100.

 

-U gaat dus door?

 

-Nee u moet goed luisteren. Ik zei eventueel. Het wordt gewoon afwachten. Ook voor u. Verder kan ik hier geen mededelingen over doen. Ik hoop dat ik zo duidelijk genoeg ben geweest.

 

-Ja. tot slot nog één vraag. Wat zou u zijn geworden als u deze top-tien niet wekelijks zou samenstellen.?

 

-Da's ook een prima vraag. Was er verder nog iets?

 

-Wanneer verschijnt uw solo elpee waarop u één totenmet tien zegt?

 

-Juist -Daar kan ik u wel iets meer over vertellen. De moeilijkheid is dat ik nog steeds geen goede galmplaat in Nederland heb gevonden. U kent het principe van een galmplaat waarschijnlijk. ]e zegt oeoe en even later komt het via die galmplaat terug maar dan hoor je oe-oe-oeoe-oe... Enfin het zou nu te ver voeren om een volledige demonstratie te geven maar u begrijpt wel wat ik bedoel.

 

De ellende is dat ik maar tot tien kan tellen en dan valt het niet mee om zo'n elpee op artistiek verantwoorde wijze vol te krijgen. Vandaar dat mijn duizenden fans en alle andere mensen nog even geduid moeten hebben. Maar ik beloof u dat mijn medewerker de heer Harding en ik ons uiterste best zullen doen deze slepende kwestie zo snel mogelijk tot een oplossing te brengen.

 

U kunt nu in de bar uw twee konsumptie-bonnen inwisselen tegen n`import wat voor drankje en ik dank u zeer voor uw belangstelling. Een twee drie vier vijf zes zeven acht negen tien...

 

Goedenmiddag.

 

Bron : Veronica Weekblad 3 Juni 1972

 

Terug naar VERONICA HOME